Samen vormen Traagheid, Skepsis, Ongehoorzaamheid en Verwaarlozing de vier ruiters van de Stage Apocalyps; vier oorzaken waarom jouw collega’s niet met stagiairs willen werken. Structuur, resultaten tonen en grip bieden jagen die ruiters weg en maken je van stagiairs een waardevolle aanwinst.

Een Community of Practice (CoP) is een leerclubje voor stagiairs, begeleiders en collega's waar je knappe koppen kweekt . Het idee: minder ploeteren in je eentje, meer slimme oplossingen uitwisselen. Met een beetje management-zegen wordt het een feest van leren én verbinden.

We dachten dat technologie ons zou bevrijden, maar ze heeft ons opgesloten in een eindeloze stroom van likes en hartjes; een digitale gevangenis waarin alles meetbaar moet zijn. Jonge mensen groeien op in deze schijnwereld, waar betekenis wordt uitgedrukt in volgers en views.

Een goede mentor leert niet alleen hoe je iets doet, maar vraagt ook waarom. Stages zouden geen voorspelbare werkplekken moeten zijn, maar juist plekken waar het onverwachte en irrationele ook een rol spelen. Dat geeft jongeren de ruimte om écht na te denken over hun toekomst en te groeien door af en toe de weg kwijt te raken.

Generaties missen elkaar vaak op de werkvloer, zoals een taart die wegzakt in de regen. De verwachtingen van jongeren botsen met de oude normen van loyaliteit en lange uren. Misschien biedt de chaos van een smeltende taart juist de ruimte voor vernieuwing en groei.

Boundary Crossing en Transfer zijn twee manieren om kennis van de ene naar de andere situatie over te brengen. Transfer gaat over het eenmalig toepassen van wat je hebt geleerd in een nieuwe omgeving, terwijl Boundary Crossing draait om het voortdurend wisselen tussen theorie en praktijk. Bij stages blijkt Boundary Crossing vaak waardevoller, omdat het stagiairs niet alleen leert om kennis toe te passen, maar ook om deze aan te passen en te vernieuwen in verschillende contexten.

Stages. Ja, je hebt ze nodig, maar eerlijk: veel bedrijven weten niet hoe ze er iets goeds van moeten maken. Dat is waar ik binnenkom. Ik help bedrijven om stagiairs niet alleen een bureau, laptop en wat opdrachten te geven, maar om echt een omgeving te creëren waarin die jonge mensen iets leren. Iets betekenisvols. Iets waar ze verder mee kunnen, en jij als bedrijf trouwens ook.

In Hello World pleit ik voor het bewust ontwerpen van de wereld waarin jongeren hun eerste stappen zetten, fysiek en digitaal. In plaats van zinvolle third spaces bevinden ze zich nu in oppervlakkige junkspaces, gericht op prestatie en snelheid. Om groei en weerbaarheid te stimuleren, moeten we deze ruimtes herontwerpen met ruimte voor reflectie en leren door falen.